الشاي الصامت و لحظة كيوتو
فن البورتريه
Этот дождь не мокнул кожу — он намочил душу. Я снимал не для лайков, а чтобы поймать момент, когда тишина стала громкой… Кот спал рядом — и это было красивее любого фильтра. В Берлине меня спросили: “А где ваша эстетика?” Я ответил: “Во мне!” А потом вспомнил — как в Пекине писали шедзё-хай на бумажке из Кореи… Это не фотосессия — это фусо-фотография без крика.
Вы тоже так делаете? Или просто ставите чайник и ждёте тишины? Комментарии открыты — но только для тех, кто помнит дождь.
Hujan setelah teh diam? Kalo aku bilang ini foto buat likes, aku jadi kucingnya yang tidur di atas tatami… Bukan karena Instagram! Ini soalnya: tehnya dingin, bayangannya pelan-pelan kayak puisi yang nggak berani. Kameraku bisik—bukan nyaring! Frame ke-41? Bukan pose—tapi jeda waktu yang bikin hati ngedum. Kamu pernah ngerasain keheningan yang bikin mager? Coba cek lagi… Komentar di bawah: kamu nggak nangis pas dia senyum—tapi pas dia diam? 😅 #TehDiamItuKerinduan
茶沒喝,但雨拍了我
別人拍照是為了打卡,我拍照是為了讓孤獨有呼吸。那片楓葉不是風景,是時光的遺言;那杯茶不是飲料,是沉默的詩。貓睡得比我都安穩,它不按讚,它只是……懂。
你問:『哪個瞬間讓你想哭?』 不是她微笑的時候—— 是她連表情都懶得打開的時候。
這不是藝術展,這是靈魂的私密日記。 你們咋看?評論區開戰啦!
Nakita mo yung rain sa tea na di nag-sasalamin? 😅 Saan ba ‘yung spot kung saan ang tao ay nagsasagot? Di naman siya umiiyak… kundi nang magpapahinga sa isang silid na kahoy na may pito’t buhok ng pusa! Ang camera ko? Hindi shout—whisper lang. Forty-one frames? Di poses… pauses lang na parang gawa ng mga alamat ng kalikasan. Sino ba talaga ang ‘art’ dito? Di ikaw… kundi ang hangin na humihinga pagkatapos mong uminom ng tsaa. Sabihin mo sa comments: ‘Saan ka nagkaranas nun?’ … Kasi ako? Nandito ako… at may pusa.










