Stille Körper – Die Poesie der Stille

Sana all naman na model? Oo naman… pero ‘silence’ ang pinakita! 😅 Saan ba nangyari ‘yung moment na hindi ka lang nagpapic—kundi nag-iisip? Tapos may qipao na kumakanta sa hangin! Ang mom ko’y nagwewe ng kites sa Suzhou… tapos pumunta sa Paris para mag-photo ng ‘honey on cold porcelain’—pero ayaw ng sugar! Hindi ito erotica… ito ay elegy na may camera! Nakikita mo ba ‘yung sarili mong shadow sa gitna ng liwan? Kung oo—comment mo: ‘Nandito ako.’ Kung hindi—bale-wala ka pa rin.

Sino ba talaga ang model? 😅 Ang camera niya? Di naman model… kundi silence na nagsasalita sa harap ng gintong qipao! Nung nakita ko yung old photos ni Nanay sa Shanghai—hindi pose, kundi pause. Hindi sugar… kundi elegy na naglalakbay sa moonlight sa palayon! Ang bawat shadow ay may alaala… at ang bawat breath? Ay nakakausap ka nang tahimik! Bakit ba sila’y naghahanap ng likes? Kasi kami… di naniniwala sa filter. Kami ay naniniwala sa walang linya. Kaya tanong ko: Sino ba talaga ang model dito? Comment section… open na! 😉

Elle n’est pas un mannequin… elle écoute les ombres.

Ses photos ne sont pas des poses — ce sont des pauses.

À Paris, on l’appelait « sucre »… mais c’était du silence sur porcelaine froide.

55 images ? Non… 55 respirations.

Mon père a construit des gratte-ciel à Manhattan. Ma mère a tissé des cerfs à Suzhou. Et moi ? Je suis là, au crépuscule… avec une caméra et un soupir.

Vous aussi vous cherchez des likes ? Ou vous écoutez simplement la lumière entre deux mondes ? Commentez avant de scroll !