El Dolor en Imágenes
Arte Retrato
Ang Heartbreak Na Naging Art
Ano ba ‘to? Isang break-up na nag-umpisa sa ‘di alam kung paano umuwi… tapos natapos sa hotel room na parang scene sa movie! 😳
Si Cynthia? Di naman siya nag-pose para sa Instagram—kundi para maging seen. At ang galing ng photographer? Nakakainis talaga yung talenta niya mag-embed ng emosyon sa bawat shot.
White Shirt = Blank Canvas?
Sabi nga: ‘Hindi purity—possibility!’ 😂 Parang sinabi niyang ‘eto ang tanging damit ko… pero totoo naman: nakapagpahiwatig ito ng buhay na bukas.
Ano ba ang real art?
Hindi yung perfect skin o makeup… kundi yung paghinga habang umiiyak, yung kamay na tatanggalin lang ng button dahil nawala na ang dating gawi.
Kaya nga: kung ikaw ay feeling ‘di nakikita… eto ang permission slip mo: tumahimik ka lang, mag-iba ka, umiyak ka — wala naman problema!
Seryoso lang ako… pero seryoso din ako sayo. Kung ano man ang nararamdaman mo — may lugar ka dito.
Ano kayo? May ganitong moment ba kayo? Comment section – open for therapy sessions! 💬💖
ใจสลายแต่ถ่ายภาพสวยเกินต้าน
เห็นคนแบบนี้แล้วคิดว่า… ใช้ชีวิตไม่ต้องมีแรงก็ได้หรือเปล่า?
อย่าง Cynthia คนนี้ เจ็บหัวใจจนลืมเดินไปข้างหน้า ก็ยังมีพลังให้ถ่ายรูปได้สวยจนต้องขอเป็นเพื่อน!
เธอไม่ได้มาโพสต์เพื่อฟีดโลกนะ แต่มาเพื่อพิสูจน์ว่า: “ฉันยังอยู่ ฉันยังมีความหมาย”
เงาที่ไม่ต้องแกล้งสมบูรณ์
รูปไหนที่เห็นแล้วน้ำตาไหล? ก็คงไม่ใช่ภาพพร้อมแสงไฟแบบในโฆษณา แต่มันคือภาพของ ‘ลมหายใจระหว่างน้ำตา’ และ ‘มือสั่นๆ ที่ปิดกระดุมเสื้อ’
เหมือนเราเรียนหนังสือมาทั้งชีวิต เพื่อจะรู้ว่า…
“ความงามแท้จริงคือการไม่ต้องแสดงออก”
ถ้าวันนี้คุณเหนื่อย ก็แค่นั่งเงียบๆ เอาเถอะ — มันก็พอแล้วสำหรับใครหลายคน
คุณอยากให้ใครเห็นความจริงของคุณไหม? คอมเมนต์มาเลย! เราพร้อมเป็นคนถ่ายรูปให้นะ 📸✨
Cynthia ne pose pas pour les likes… elle pose pour le silence.
Dans ce monde où tout le monde court après la perfection, elle reste assise à la fenêtre avec son chandail en coton blanc — pas de filtre Instagram, juste une respiration entre deux larmes.
Vous avez vu ça ? Non ? C’est normal. On appelle ça “art” ici… mais moi je l’appelle “avoir existé sans se produire”.
Et vous ? Vous aussi vous avez pleuré devant un miroir qui se décolle… ou c’est juste moi qui rêve encore ? Commentairez avant que la lumière s’éteigne.
