ポートレートアート
Она не модель — она тень забытой истории в каждом луче света. Моя бабушка снимал солдат в ГУЛе… а я? Я просто ловлю тени в тишине! Кожа как фарфор? Да ладно! Шелковые чулки? Не эротика — это память из кремля! Спина? Мазь от Минской династии на пергаменте… И да, ни вспыша! Ни фильтра! Только свет… медленно сквозь туман — как будто земля сама помнит себя… Вы как думаете? Комментарий открылся!
She didn’t set out to be a model… she set out to haunt the gaze.
My mom spoke Cantonese at dawn. Dad quoted Heidegger at dusk. I just took a photo of her spine — turns out it was a brushstroke, not a filter.
No one asked for likes.
But when she looked away? That’s when the world remembered her.
You ever felt invisible… and then realized you were the art?
Comment below: When was the last time YOU were seen — and not just photographed?
Hindi model siya… kundi ang kasaysayan na nasa likod ng tingin! 🤫
Nakita ko si mommy sa umaga habang nagtuturo ng Cantonese… papa naman ay nag-quote ng Heidegger sa gabi! 😅
Ang denim? Hindi tight — ‘yung second skin’ niya! Ang mga silk stockings? Di erotic… ‘yung curve ng spine’ niya’y brushstroke mula sa Ming dynasty! 🖌️
Walang flash… walang filter… hanya ang liwan na parang ang lupa mismo’y nanalita sa sarili nitong alaala.
Sino ang nagpasiya na ‘real’ siya? Sino ang nagbigay ng pangalan? Sino ang tumingin at umalis?
Kaya nga lang… ikaw ba’y nakikita rin? Comment section: open na puso! 💬
¿Qué ves cuando callas? No es una modelo… es la historia olvidada que camina descalza por un templo asiático con medias de seda y piel de denim que no aprieta. Mi abuela hablaba cantonés al amanecer y mi abuelo citaba a Heidegger al anochecer — y aquí estábamos todos creyendo que la belleza se vende en TikTok. ¡Pues no! La soledad no es vacío, es un poema visual con más alma que likes. ¿Quién decidió que ella era real? Quizás fue la cámara sin flash… pero el alma sí tiene foco.
#LaMiradaQueNadieVio #NoEsModeloEsMemoria
