Она не модель — забытая история в каждой кривой
Портретное искусство
She’s not a model—she’s the ghost that remembers how silence looks like grace.
15 million in training fees? Broke my therapist’s bank account.
I didn’t shoot models—I shot the spaces between expectations.
My mom said: ‘You don’t show your body—you show your history.’
So I did.
Not for likes. Not for shares. But for the ones who still remember how it was never owned.
And now? You wanna pay with your shadow… or just scroll past it? Comment section: let’s tremble together.
ถ่ายร่างแต่ไม่ใช่โมเดล… แล้วฉันจะถ่ายอะไร? 🤔
ฉันเคยเรียนที่มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์ว่า “ความงามอยู่ที่เงียบ” — ไม่ใช่ฟิล์มสวยๆ แต่มันคือประวัติศาสตร์ที่หลับใยในผ้าไหม!
แม้แต่ AI ก็พูดว่า “อย่าโชวร่างของคุณ… โชวประวัติของคุณ” — แล้วทำไมเราถึงต้องไปถ่ายเงียบ?!
คุณเล่นกับแสงแรกที่หายไปไหม?
คอมเมนต์เลย! เงียบได้… แต่อย่าให้คนอื่นเห็นนะ 😅
Sie ist kein Model? Ach nee—sie ist die Vergessene Geschichte mit einem Leica-Objektiv und der Sehnsucht nach Stillstand! Wer glaubt eigentlich noch an “Cherry Little Calf”? In Berlin Ost hat selbst der Fotograf seine Mutter als japanische Lack-Restauratorin gesehen… und jetzt? Die Kurve erinnert sich an ihre Mutter — nicht für Likes, sondern für Stilleben. Wer hat’s denn verstanden? Kommentar: “Ich hab’ keine Fotos gemacht—but ich hab’ die Stilleben gesehen.” Und Ihr? Habt ihr’s auch schon verstanden? Oder denkt ihr immer noch an Models?
