Nakita mo na kailan ang shadow mo ay naging art? 😅

Hindi ito fashion… Ito’y grief na may pakpak! Ang lace ay parang tula na sumisigaw nang tahimik… At ang silk? Parang hininga ng nanay mo habang nag-iisip sa gabi.

Nakita ko si Ina sa studio… Walang liwan… Walang musika… Puro lang ‘hingal’ at ‘sigh’ — parang sinulat niya ang mundo sa papel na bigas.

Sino ba ang tama? Kung ikaw ay nakikita sa sariling shadow… sana’y mayroon ka pang kahulugan?

Comment section: ‘Oo, nasaan ka?’ 😌

Sino ba talaga ang may ‘pink silk’ sa三亚? 😅 Hindi ako naghahanap ng beauty—naghahanap lang ako ng tibay ng hininga! Ang linen ay hindi damit… ito’y alaala ng kahapon! Sa Kyoto ay walang camera… ang mga mata ay nagsasalita sa hangin! Kung ikaw ay nakikita ang skin? Hindi—nakikita mo ang memory. At yun… yun lang ang totoo.

Silently Sexy?

Bakit ba ‘sexy’ kung wala namang boses? Ang hininga ko’y mas malalim kaysa sa WiFi signal! 📸

Kaya tanong ko kayo… Kailan niyo naramdaman na ikaw ay isang obra? 😌

#WhispersOfSilk #KyotoPoet #BareWhiteLinen

Nakita mo yung rain sa tea na di nag-sasalamin? 😅 Saan ba ‘yung spot kung saan ang tao ay nagsasagot? Di naman siya umiiyak… kundi nang magpapahinga sa isang silid na kahoy na may pito’t buhok ng pusa! Ang camera ko? Hindi shout—whisper lang. Forty-one frames? Di poses… pauses lang na parang gawa ng mga alamat ng kalikasan. Sino ba talaga ang ‘art’ dito? Di ikaw… kundi ang hangin na humihinga pagkatapos mong uminom ng tsaa. Sabihin mo sa comments: ‘Saan ka nagkaranas nun?’ … Kasi ako? Nandito ako… at may pusa.